Baharı, çiçekleri,
şiiri seven insan. Tüm sevenlerine ve insanlığa en zor vedayı yaşatan barış
meleği yoldaşımız. Onu ilk tanıyışımı, son sarılışımı asla unutamıyorum, çünkü
onu tanımamla birlikte olabileceği her mekânda, her eylemde, her toplanışımızda
gözlerim onu arıyordu, onu tanıyan arkadaşlarıma “Dicle nerde ki, gelecek mi?”
diyordum. Dicle'nin olduğu her yer farklıydı. Sohbeti, neşesi, türküsü, gülüşü,
enerjisi muhteşemdi; karşısında durduğunuzda size bir sıcak sarılması olur ki
bırakmak istemezdiniz ya da karşısında olmayın o illa gelir ve en muhteşem
haliyle çıkardı karşınıza.
Onu en son Suruç
için düzenlenen oturma eyleminde Avcılar'da tesadüfen görmüştüm. Özlemiştim,
uzun zamandır görüşmemiştik; önce o sıcacık dost kucağını açar sana, hemen seni
önemseyişini gösteren sorularını sorar ve yaşadığınız bir derdiniz mi var kendi
derdi yokmuş gibi gelir sizinle ayrıca tasanıza ortak olurdu, yardım meleği
gibi yapabileceği her şeyi yapmak isterdi. Bir taneymiş meğer...
Güzel gözlü, güzel
yüzlü meleğim barış içinde uyu…
Adın gibi akacak barış, sözümüz olsun Dicle…
Diyeceğiz ki bizler
de Dicle gibi, barışı getirmeye
geliyoruz…
İstanbul’dan İMD’li Bir Kadın Öğrenci
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder