Yoldaşını Kaybetmek…

İnsan başına gelince anlıyor yoldaşını kaybetmenin ne demek olduğunu...

Kanlı Cumartesi’de 100’ün üzerinde sınıf kardeşimizle beraber Dicle Yoldaş’ı da yitirdik.
Ben ilk defa bir yoldaşımı yitirdim.
Bilmiyordum nasıl bir acı olduğunu. 
Öğrendim...

Kendimi "devrimci" olarak tanımladığım ilk günden beri hiç tanımadığım, bilmediğim insanların acısını sahiplenmeye, gücüm yettiğince onlar için mücadele etmeye çalıştım. 
Bunu kendim için vicdani bir görev saydım. 
Ama yanı başından birini, bir yoldaşını yitirmek...
İnsan gerçekten başına gelince anlıyor...

Keşke bu acıyı hiç tatmasaydık diyeceğim ama bu ülkenin tarihi kanla, ölümle, katliamla doluyken
ve takvimin her sayfasında yitirilen bir devrimcinin adı varken ne mümkün...

Ekim'in 10. gününe
Ne yazık ki Dicle yoldaşın adı yazılacak...
Adına türküler yakılacak, şiirler yazılacak...
Devrimciler Ölmez, yoldaş
Gülüşün bize ilham olacak...

"Kanmasınlar, kanmasınlar
Bizi öldü sanmasınlar
Şahin olduk yücelerde
Söyleyin ağlamasınlar..."

İstanbul’dan İMD’li Bir İşçi