Mehmet Altan’ın Star gazetesindeki görevine son verildi. AKP hükümetinin ilk baştan beri ciddi destekçilerinden biri olan Altan’ın kovulmasının gerisinde, gerek Altan’ın gerekse de konudan haberdar olanların açıklamalarından anlaşıldığı üzere, AKP’yi AKP’nin istediği gibi desteklemiyor olması yatıyor.
Ne diyelim, Altan müstahakını bulmuş! AKP (ve AKP’nin destekçileri) öyle bir iktidar tekeli kurdu ki, bu tekel içinde en ufak bir çatlak sese izin vermiyor. Bu artık yoruma bile gerek bırakmayacak kadar açık. Bu tekelin kurulmasında payı olanların sızlanmaya hakkı yok.
Ama işin daha ilginç tarafı, Altan’ın bu olaydan sonra Agos gazetesine verdiği mülakatta söyledikleri. Altan burada, AKP’nin “10 yıllık iktidar sonunda reformculuk yolundan saptı”ğını söylüyor! Altan’a dokunan yılan kötüleşmeye başladığına göre hafızamızı tazelemekte yarar var, zira beş-altı sene önce başlayan bir süreçte aynı iddiaları başka liberallerden de duyuyoruz.
Bu duruma ilişkin olarak, Mayıs 2010’da yayınlanan Türk Demokrasisi Nereye? adlı yazımızda şunları söylemiştik:
Burjuva medyada, özellikle de liberal ya da burjuva-demokrat denebilecek kesimler arasında, AKP dönemini 2007 öncesi ve sonrası şeklinde genel bir ayrıma tabi tutmak yaygın bir yaklaşım tarzıdır. Buna göre 2006-2007 dönemine kadar AKP demokratik bir çizgide ilerlemiş, sonrasında duraklama ve gerileme evresine girmiştir. Öncesinde her şey güllük gülistanlıkken, sonrasında işler bozulmuştur. Doğruluk payı içeren bu değerlendirme, meseleyi öznellik alanından kurtaramadığı ve sınıfsal bir analizden hareket etmediği için yanlış bir uca savrulmakta ve açıklayıcı olmaktan ziyade, yavan ve eksik bir tespit düzeyinde kalmaktadır. Neden AKP iyiydi de sonradan bozuldu?
Mehmet Altan belli ki bu soruyla ilgilenmiyor, zira bu sorunun cevabı devrimci-Marksist bir değerlendirmede saklı: Bir burjuva partisinden emperyalizm çağında tutarlı bir demokratik çizgi beklenemez; burjuvazi devrimci dönüşüm sorununu çözemez!
Devrimlere kara çalmak için sık kullanılan ve akla yatkın gelen nitelendirmelerden biri “devrimler kendi çocuklarını yer” olmuştur. Bu söz “tarihte devrimler olmasaydı, nerede olurduk?” sorusunu bile sormaktan aciz olduğu için salt ajitatif bir sözdür. Ama en azından Altanlar örneğine bakarak daha uygun bir içeriğe büründürülebilir: Liberalizm kendi çocuklarını yer!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder