ADI SOKAK ÇOCUĞUDUR ONUN (Bir Lise Öğrencisinin Şiiri)

Sokak aralarında yatar çocuklar
Çoğu yalınayak!
O soğuk kaldırımlara siner korkuları
O soğuk kaldırımlara siner yarınları
yok olurlar…

Geçerken zifiri karanlıkta, ıssız sokakların birinden,
Denk gelirim onlardan birisine
Sarılır elinde kalan o son şeye,
Kimi zaman
Çöp aralarında bulduğu bir parça ekmektir bu.
Kimi zaman
Bir fotoğraf…
Yarının açlığını dindirecek bir parça ekmek
Ve anısı geçmişinde yitik,
Eski bir fotoğraf…
Adı sokak çocuğudur onun
Kimliği bilinmez,
Geleceği bilinmez,
Açlığı, tokluğu bilinmez
Çünkü adı sokak çocuğudur onun.
Kimisi yalınayak
Kimisi yarı çıplak…
Üşütmez geceleri esen poyraz onları
Atar perçemlerini yana, esip geçerken
Yokluğu en acı yerinden hissedilen bir anne şefkatiyle
Açlık nedir bilirler!
Ekmeğin acımasız buğusu her yere sinmiş bir fırının
Önünden geçerken bile isyan etmezler!
Bilirler!
Kalabalık içindeki yalnızlıklarını
O yüzden bilirler isyan etmemeleri gerektiğini
Meçhule giderken…

                                                                                                         Tuğçe DİKMEN

  İMD’li Bir Lise Öğrencisi