Geçen gün, anneannem vefat ettikten sonra ilk defa
hastaneye gittim. Sözde “yenilendi, artık çok daha iyi” denilen hastane
koşulları bana ne kadar da “yeni” olduğunu gösterdi. Numara aldıktan sonra
30-45 dakika bekliyorsunuz. Çok hastasınız, ölüyorsunuz, ama yine de kuyrukta bekliyorsunuz.
Hayır, tek kötü durumda olan ben değilim, en az 50-60 hasta var, saat öğle
arasına yaklaşınca doktor dışarıya çıkıp kaç hasta var, ona göre öğle arasına
gireceğini hesaplıyor. Bir emekçi olarak o da haklı, dakika başına en az 5
hasta bakmakla yükümlü ve hatta ne kadar hızlı tedavi ederse o kadar puan
alacağı söyleniyor.
Bu düzen içerisinde yaşamak, hasta olduğunuzda
iyileşmek oldukça zor. Bir an çıkıp gitmeyi düşünüyor insan… para verip özel
hastaneye gidebilir hale geliyor… ve en iyi tedavi şekli de bu! Anneannem o
kadar yıl hastanelere gidip geldi ve sağlığı artık buna müsaade etmedi... Bekleyen
hastaların kızgınlıkları buraya gelince daha kötü olduklarını anlatmaları vs.,
insan daha da doluyor.
Yaşadığımız bu düzen içerisinde insanların en temel
ihtiyaçları olan eğitim ve sağlık hakkı ve anayasanın da en önemli ilkelerinden
olan yaşama hakkı nerede kalıyor?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder