Dün İMD’de “Endüstriyel Futbol” konulu söyleşimizin konuğu Birgün gazetesi spor yazarı ve Eurosport spikeri Dağhan Irak’tı. Salonun tamamının dolu olduğunu gören konuğumuz, mutlu bir şaşkınlıkla “bayağı kalabalıkmış” dedi. Konuğumuzun bu sözleri, derneğimizin sıcak olan ortamını daha da ısıttı.
Konuğumuz futbol ve kapitalizm ilişkisini tarihsel örnekleriyle anlattı bize. Salondaki arkadaşların birçoğu olarak ilk defa duyuyorduk bunları. Bu yüzden pürdikkat konuğumuzu dinledik. Bir kez daha gördük ki ”futbol, asla sadece futbol değildir”.
Neler öğrenmedik ki... Modern futbolun aslında işçi sınıfı sayesinde yaygınlaştığını, futbol sahalarının dikdörtgen olmasının fabrika arazisinin dikdörtgen olmasından kaynaklandığını, aynı şekilde futbolun “belli bir saat dilimi içinde oynanması”nın temelinde, işçilerin yalnızca öğle paydoslarında ve dolayısıyla kısıtlı bir zamanda futbol oynamasının olduğunu, futbol kulüplerini ilk işçi sınıfı kurmasına karşı zamanla sermayenin eline geçtiğini, şike meselesini…
Ama özellikle anlatılması gereken bir örnek var ki, futbolda sınıf çelişkisini çok net bir şekilde gösteriyor: Galatasaray başkanı, Seyrantepe’deki yeni stadyumda diğer kulüplerin başkanlarını gezdirirken stadyum inşasında çalışan biri Fenerbahçeli, öteki Galatasaraylı iki işçi, ellerinde takımlarının atkılarıyla kardeşçe el ele verip başkanları selamlıyor stadyumda. Ve Fenerbahçeli işçi orada Fenerbahçe kulüp başkanının gözleri önünde dövülüyor! Başkan sessini bile çıkarmıyor. Dahası o işçi sonra işten atılıyor, Fenerbahçe başkanı yine sessiz...
İşte futbolda da sınıf savaşımın sürdüğünün en güzel örneği. Bir Fenerbahçeliler var, bir de diğer “Fenerbahçeliler” var. Bir Galatasaraylılar var, bir de diğer “Galatasaraylılar” var!
Kapitalizm ve futbol ilişkisi konusunda bizleri aydınlatan Dağhan Irak’a buradan da teşekkür etmeyi bir borç biliriz. Ben panele katılmaktan büyük zevk duydum, devamını bekleriz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder